De druivenrassen van A tot Z

Algemene informatie over de verschillende soorten druivenrassen: La Liaan à wijn behoort tot de botanische familie van Vitaceae, ook wel genoemd Ampelidaceae.
Deze familie omvat tien geslachten, waaronder Ampelopsis, Cissus, Parthenocissus en vooral Vitis. Hoewel andere geslachten, zoals Ampelocissus, alleen druiven kunnen produceren, Vitis vinifera zaken voor wijn.
Vitis omvat twee ondersoorten van Vitis: Muscadiniëen Euvitis.
Het ondergeslacht Muscadinia heeft drie soorten, alle drie afkomstig uit Noord-Amerika: Vitis munsoniana, Vitis popeniaeen Vitis rotundifolia.
Het ondergeslacht Euvitis omvat 36 soorten volgens de Europese Branas-classificatie, of 37 volgens de Amerikaanse Bailey-classificatie. Maar dat maakt niet uit, want slechts een paar soorten blijken in staat om een ​​drinkbaar sap te produceren, en slechts één -Vitis vinifera- geeft de beste wijnen ter wereld. Het is echter eerlijk om erop te wijzen dat:
– Vitis labrusca wordt gekweekt voor de wijnstok in Noord-Amerika, met name aan de oostkust van de Verenigde Staten en in Canada; maar de resulterende wijn heeft een bijzondere geur en smaak, foxé, die bij het eerste contact framboos oproept, gevolgd door een zeer scherpe, nogal onaangename afdronk; we zeggen soms noahté, naar de naam van de noah-druivensoort die ooit wijdverbreid was in Europa;
– sommige Aziatische soorten die in China, Korea en Japan worden gekweekt, zijn in staat om drinkbare wijn te produceren als er niets beters beschikbaar is; bijvoorbeeld, toen goede wijn op was op het hoogtepunt van de phylloxera-crisis, exporteerde Japan wijn gemaakt van vitis coignetiae;
– Vitis riparia, Vitis rupestris en Vitis berlandieri, alle drie van Amerikaanse oorsprong, zijn erg belangrijk voor de wijnbouw omdat ze het meest resistent zijn tegen phylloxera en dienen daarom als onderstam voor Vitis vinifera
Evenzo worden hybriden van Vitis candicans - afkomstig uit de moerassen van Mississippi - soms als onderstam gekozen vanwege hun weerstand in bodems met een te hoog zoutgehalte.
Teruggaand naar Vitis vinifera, lijkt het afkomstig te zijn uit Transkaukasië, maar het is in de warme streken van het Middellandse-Zeebekken dat het bijzonder leuk vond en ontwikkelde, gedomesticeerd door de eerste beschavingen. Deze soort omvat vele variëteiten (variëteiten) die een natuurlijke neiging hebben om zich voort te planten en te kruisen door bestuiving. Sinds het begin van de beschaving is de belangrijkste inspanning van wijnbouwers geweest om kruisingen te beheersen of aan te moedigen, door te proberen druivenrassen te verkrijgen met een bepaald aantal eigenschappen die als wenselijk worden beschouwd (zie "Selectiecriteria" hieronder). Tegenwoordig wordt het zoeken naar nieuwe rassen, een complexe taak, uitgevoerd door gespecialiseerde laboratoria en wordt de reproductie van de geselecteerde rassen verzorgd door kwekers.
Ampelografie, die druivenrassen identificeert aan de hand van de wijnranken en het blad, onderscheidt zo'n 5.000 druivenrassen met zekerheid, en erkent de moeilijkheid om een ​​oneindig aantal subvariëteiten te identificeren en te classificeren die willekeurig zijn verkregen uit lokale evoluties of volgens steeds fijnere selecties in de laboratoria.
Naast natuurlijke of geïnduceerde kruisingen tussen variëteiten van de Vitis vinifera-soort, is het ontstaan ​​van hybriden toegevoegd, hetzij tussen variëteiten van Vitis vinifera en Vitis labrusca, of zelfs tussen hybriden en Vitis vinifera.
Voor het grootste deel werd de creatie van hybriden gerechtvaardigd door de moeilijkheid om de goede Europese Vitis vinifera in Amerika te acclimatiseren, en in de tweede plaats overal waar men - terecht of onterecht - de wijnstok wil verbouwen in koude klimaten zoals in Duitsland of Groot-Brittannië, of vochtig zoals in Brazilië bijvoorbeeld.
Slechts een vijftiental druivensoorten kunnen over de hele wereld uitstekende wijnen produceren: cabernet franc, cabernet sauvignon, chardonnay, gamay, gewurztraminer, grenache noir, malbec, merlot, muscat, pinot gris, pinot noir, riesling, sauvignon, semillon, syrah .
Naast deze uitzonderlijke druivenrassen, passen enkele tientallen andere, uitstekend op hun gekozen terroir, zich niet gemakkelijk elders aan. Onder de beste van hen: chenin, furmint, mourvèdre, nebbiolo, palomino fino, sangiovese, tempranillo, zinfandel.
In totaal is een voldoende respectabel aantal voor het probleem van de keuze van de meest geschikte druivensoort(en) ontstaan, en nog steeds voor in een groot aantal wijnbouwgebieden.

Keuzecriteria : Verre van de enigszins academische overwegingen die de classificatie van druivenrassen bepalen op basis van hun grafische beschrijving of hun oorsprong, waarderen de wijnbouwer en de wijnbouwer de druivenrassen volgens criteria die van zeer praktisch belang zijn voor hun dagelijks leven. Voor hen zijn de belangrijkste kenmerken van een druivenras het klimaat en het land dat bij het ras past, de hoeveelheid en kwaliteit van de most die het produceert.
Meer in het algemeen is er twee belangrijke classificaties: rassenpraktijken:

Afhankelijk van bestemming
Het type wijn dat men wil produceren, is bepalend voor de keuze van bepaalde druivenrassen die meer geschikt zijn dan andere om dit soort wijn te leveren. Daarbij :
– de Chasselas geeft een uitstekende tafeldruif maar een vrij gewone wijn
– eveneens ugni blanc, waarschijnlijk de meest gecultiveerde druivensoort ter wereld, levert een gewone wijn op en wordt daarom vaak gedistilleerd
– Muscat is bijzonder geschikt voor het produceren van zogenaamde natuurlijke zoete wijnen, ook al worden ze verkregen door de gisting vroegtijdig te onderbreken door alcohol toe te voegen
– bepaalde zeer zoete druivensoorten, zoals Sémillon, lenen zich voor de productie van zoete wijnen, terwijl andere die ook erg zoet zijn, beter gevinifieerd zullen worden in droge wijnen met een hoog alcoholgehalte;
– terwijl de meeste druivensoorten wijnen produceren die jong gedronken kunnen worden, sommige maken het mogelijk wijnen te produceren die lang houdbaar zijn;
– sommige druivensoorten lenen zich goed voor de productie van mousserende wijnen;
– een handvol druivenrassen geven bijzondere wijnen zoals Jerez of Vin Jaune, die zich ontwikkelen in de beschutting van de “bloem” die door de gisten ontstaat tijdens de fermentatie;
– natuurlijk kunnen witte druiven alleen produceren witte wijnen, terwijl de zwarte druiven volledige vrijheid laten over de uiteindelijke kleur van de wijn;
– de meeste variëteiten van lagere kwaliteit en enkele van de beste variëteiten geven meer bevredigende resultaten in min of meer complexe mengsels; slechts enkele druivenrassen van hoge kwaliteit stimuleren de productie van wijnen van één variëteit;

Volgens de vervaldatum: : De Pulliat-classificatie, genoemd naar de Fransman die hem aan het einde van de 19e eeuw instelde, classificeert de druivenrassen in 5 categorieën op basis van hun rijpingsdatum (d.w.z. wanneer het suikergehalte van de druif zijn maximum heeft bereikt en niet meer stijgt ), met de gouden Chasselas als referentie:

1. vroege druivensoorten, rijping 10 dagen voor gouden Chasselas
2. druivenrassen uit de eerste periode, rijpen rond dezelfde tijd als Chasselas
3. druivenrassen uit de tweede periode, die 12 dagen later rijpen
4. Druivenrassen van het derde tijdperk: 24 dagen na Chasselas Doré
5. late rassen, die 36 dagen later rijpen dan Chasselas

De Pulliat-classificatie werd verbeterd door de Amerikanen Winkler en Amerine, die de totale hoeveelheid warmte bepaalden die elke druivensoort nodig heeft om te rijpen en die Californische wijnen gebruiken en misbruiken.
In koude klimaten worden vroege druivenrassen gekozen, die kunnen rijpen voor de herfstkou. Hete klimaten maken het gebruik van latere variëteiten mogelijk, die ook productiever zijn. Zeer warme klimaten zijn echter ongeschikt voor het produceren van goede druiven, omdat de wijnstok dan te veel zon en te weinig grond erft.
De rijping moet in ieder geval niet te snel gaan, want de beste wijnen komen van druivenrassen waarvan de rijpheid nog maar net is bereikt, met alle risico's van dien.
Dus daarom is de druivensoort niet alles, en deINAO (Institut National des Appellations d'Origine) stelt terecht dat elke AOC zijn specificiteit te danken heeft aan een reeks factoren waarbij het terroir een sleutelrol speelt.
Ten slotte vermeldt de internationale code voor het schrijven van druivenrassen de kleur van de druif met een hoofdletter: B = wit, N = zwart, Rs = roze, G = grijs.

Variëteit van A tot Z